عید قربان، یعنى فدا کردن همه «عزیزها» در آستان "عزیزترین"،

چه میعادگاه خلوت و زیبایی! اسماعیل، در دست‏های اراده ابراهیم. سر اسماعیل، در آغوش پدر و نگاه اسماعیل، نه به چشم‏ های پدر، که به آن سوی ابرها و آسمان‏ها و خدایی که چند لحظه بعدتر را بهتر از همه می‏دانست.

آن روز، نه روز قربانى شدن اسماعيل بود و نه قربانى شدن آن گوسفند؛ آن روز، روز قربانى كردن نفس‏ ها و هوس‏ ها بود؛ روز سر بريدن همه دل‏بستگی ها و وابستگی هايى كه به غير خدا ختم میشد.

از آن روز بزرگ و باشکوه تاکنون، جشن میعاد اسماعیل و ابراهیم با فرمان پروردگار، هر سال و هر قربان، تکرار می‏شود که جشن دلدادگی و شیدایی است و در دل ایمان مومنان دوست، آذین پرنشاط قرب و دیدار، بسته می‏شود.

سالك راه عشق، پلك‏هاى بسته میخواهد و قلب روشن. آنجا صحنه عاقلانه‏ ترين جنون‏هاى دلدادگیست؛ جايى كه آنچه هست، معرفت است؛ نه مصلحت. در اين مسير، روح من، اسماعيل من است و براى ابراهيم شدن، تيغى تيزتر از «فراموشى خود» ندارم. به راستى، تنها كسانى فراموش نمیشوند كه خود را از ياد ببرند.

بارالها! نفس خويش را در هر لحظه «رمى جمرات» میكنم تا هر آنچه جز تو در من تجسم شود، محكوم به نابودى باشد.

الهى! حجّ درونی ام را به قربانی كردن نفس پايان ده تا اسماعيل وجودم را كه در من به وديعه نهاده ‏اى، باهمان معصوميت كودكانه بهديدار تو آورم. 

عید قربان با نماز و عبادتش، با ذکر و دعایش، با قربانى و صدقات و احسانش، بسترى براى جارى ساختن مفهوم عبودیت و بندگى است . 

این عید بر همگان مبارک باد